W dniu 8 maja 2018 roku zamieściliśmy wpis:
Dzisiaj miało miejsce spotkanie wszystkich więźniarek w sali gimnastycznej.
Wszystkich, które chciały przyjść.
Nie jesteśmy pewni okazji i celu spotkania.
Możliwe, że odbyło się ono z okazji 100-lecia uzyskania praw przez kobiety w Irlandii.
Spotkanie odbyło się o godzinie 10 i trwało do godziny 11:40.
Dzisiaj uzupełniamy ten wpis:
W poniedziałek 30 września 2019 roku, przed południem, w obecności swojego syna Premiera RP Mateusza Morawieckiego zmarł Marszałek Senior Kornel Morawiecki.
W zgodnej ocenie Polaków – wyjątkowa osobowość, człowiek czynu, Patriota, wybitny Polak.
Z naszych doświadczeń możemy też powiedzieć, że człowiek wrażliwy na czyjąś krzywdę.
Marszałek Senior Kornel Morawiecki, pomimo zajmowania się ważnymi sprawami państwowymi i problemów ze zdrowiem, zainteresował się również sprawą Marty Herdy.
Po zapoznaniu się ze sprawą, widział potrzebę interweniowania w sprawie Marty Herdy.
Rodzina poprosiła o poczekanie aż Marta znajdzie się w Polsce…
Bardzo serdecznie dziękujemy Marszałkowi Seniorowi Kornelowi Morawieckiemu za zainteresowanie się sprawą Marty Herdy. Już samo to było dla Marty ogromnym wsparciem i źródłem ogromnej otuchy.
Marta dowiedziała się o śmierci Marszałka już w poniedziałek w południe. To był wyjątkowo ciężki dzień…
W imieniu Marty Herdy i jej rodziny składamy wyrazy najszczerszego współczucia rodzinie zmarłego Marszałka Seniora Kornela Morawieckiego.
Szczególne wyrazy współczucia kierujemy do Premiera RP Mateusza Morawieckiego oraz do Jerzego Morawieckiego.
Im bardziej Wybitny Człowiek, tym większa pozostaje pustka…
Na wtorek, 13-ego sierpnia, przewidziano kolejne badania Marty w pobliskim szpitalu.
Marta skonsultowała się z rodziną w Polsce.
Na pewno badania medyczne i odpowiednie leczenie są potrzebne Marcie. Zauważa to zarówno Marta, jak i jej rodzina.
Ale po konsultacji z rodziną Marta podjęła decyzję: NIE w Irlandii.
W poniedziałek, 12-ego sierpnia, Marta poszła do pielęgniarki w więzieniu i przekazała swoją decyzję. Z szacunkiem, grzecznie, ale zdecydowanie podziękowała za możliwość przejścia odpowiednich badań.
Pielęgniarka (po angielsku) sporządziła oświadczenie Marty o odmowie wszelkich badań medycznych w Irlandii.
Marta podpisała to oświadczenie.
Wtorek, 13-ego sierpnia, upłynął Marcie spokojnie.
1 maja. W Polsce Święto i rocznica wejścia Polski do Unii Europejskiej.
To miał być spokojny dzień. Ale nie dla Marty i jej rodziny.
Rano Marcie pozwolono tylko na umycie zębów i na czczo zafundowano jej badania w pobliskim szpitalu.
Rodzina dowiedziała się, że Martę rano zabrano na badania.
Siostra zadzwoniła do Polskiej Ambasady. Ale Polska Ambasada nie pracowała. Nie miało sensu dzwonienie na telefon alarmowy Polskiej Ambasady w Dublinie, bo jest to tylko „telefon zaufania”. Można sobie pogadać i jest się raz przychylniej, a raz mniej przychylnie wysłuchanym. „Proszę napisać maila” – najczęstszy tekst. I żadna praktyczna pomoc z tego nie wynika.
Pozostawało więc tylko czekanie na telefon od Marty.
I zadzwoniła.
Pół roku temu Marta powiedziała o swoich dolegliwościach. Siostra wtedy przesłała Marcie lekarstwa, ale nie zostały Marcie dostarczone.
Zamiast tego Marcie 1 maja, po pół roku czekania, zafundowano badanie w pobliskim szpitalu. Przewieziono ją bez kajdanek, samochodem (pomimo niewielkiej odległości – praktycznie przejście przez ulicę), w obstawie dwojga funkcjonariuszy więziennych: kobiety i mężczyzny.
To był pierwszy raz, kiedy Marta opuściła mury więzienia od 3 lat. Pierwszy raz od 3 lat widziała niebo bez krat (w więzieniu nawet nad dziedzińcem rozpostarta jest siatka, aby nie przepuszczać „przesyłek z nieba”, wystrzeliwanych nad budynkami z proc).
Marta ocenia, że wszyscy byli bardzo uprzejmi, a lekarz stwarzał wrażenie zaskoczonego.
W trakcie badań informowano Martę, że należy przeprowadzić następne badanie, a później leczenie. W trakcie leczenia, Marcie mogłyby wypaść włosy.
Co o tym myśleć?
Jeżeli ktoś 99 razy wyrządził nam krzywdę. I zawsze robił to „z uśmiechem”, „uprzejmie” i „dla naszego dobra”. Czy teraz można mu uwierzyć, że ten jeden raz ma szczere intencje?
Tego nie wiemy. I nie chcemy sprawdzać.
Ryzyko jest zbyt duże.
NIE UFAMY IRLANDII.
W sprawie Marty Herdy nic nie było fair. Na żadnym etapie.
Nie było nic fair w śledztwie, w mediach irlandzkich, w Sądach i w więzieniu.
W więzieniu Marta nadal doświadcza dyskryminacji.
I jak tu teraz wierzyć w dobre intencje Irlandii?
Rodzina Marty Herdy stanowczo sprzeciwia się jakimkolwiek dodatkowym, poza proceduralnymi, badaniom Marty. Jest to wspólne stanowisko Marty i jej rodziny.
Wyrażamy zarazem nasze zdziwienie, że nikt Marty nie pytał o zgodę na te badania i że nie musiała wyrazić takiej zgody na piśmie.
W każdym cywilizowanym kraju europejskim, nie przeprowadzono by jakichkolwiek badań bez pisemnej zgody pacjenta.
Marta ma dalej swoje Prawa, Prawa Człowieka.
A Irlandia dalej, robi sobie co chce.
Irlandio, chcesz pomóc Marcie?
Przekaż jej lekarstwa przesłane przez siostrę.
A najlepszym lekarstwem…byłoby zwrócenie Marcie WOLNOŚCI…
